Stanisław August Poniatowski
Stanisław August Poniatowski, król Polski od 1764 r. do 1795 r. i ostatniego rozbioru Rzeczpospolitej.
Urodził się w 1732 r. jako syn kasztelana krakowskiego Stanisława Poniatowskiego i Konstancji Czartoryskiej i nie miał na pewno królewskich aspiracji. Charakteryzowało go szczególnie dobre wykształcenie, obycie oraz doświadczenia z licznych podróży po Europie, w czasie których nie tylko wiele się nauczył, ale i poznał wiele istotnych postaci epoki, oraz systemów rządzenia państwem.
W 1764 r. z poparcia familii (tj. Czartoryskich i ich stronnictwa) oraz Katarzyny, carycy Rosji, został wybrany na króla Polski. Podjął on szereg reform dotyczących armii (zastąpienie kawalerii piechotą), utworzył komisję menniczą, zajął się porządkowaniem spraw związanych z biciem monety, powołał komisje dobrego porządku mające wzmocnić miasta. Poza tym był mecenasem sztuki. Wspierał zarówno artystów architektów, jak i pisarzy. Organizował słynne obiady czwartkowe, na których spotykał się z ludźmi kultury i które dawały możliwość przedstawiania swoich dzieł oraz pomysłów. Dbał równocześnie o szkolnictwo i edukację. Powołał Komisję Edukacji Narodowej oraz założył Szkołę Rycerską. Był także sygnatariuszem konstytucji polskiej (Ustawy rządowej) z 3 maja 1791 r. Jednak wszystkie reformy nie odsunęły od króla i państwa tragedii rozbiorów.
Po ostatnim rozbiorze w 1795 r. na żądanie Katarzyny II Stanisław August podpisał akt abdykacji. Przeniósł się do Petersburga i tam zmarł trzy lata później.