The art of a good cover

The art of a good cover.

W muzyce moim zdaniem nie ma świętości, których nie wolno tykać. Worse, że jeśli dziś słyszę w radiu jakiś cover lub remiks piosenki sprzed lat, to zazwyczaj jest ona gorzej zaśpiewana, dodane są do niej jakieś kakofoniczne dźwięki. I know, że ludzie mają syndrom inżyniera Mamonia i lubią piosenki, have already heard, ale nie na tym to powinno polegać.

Bo dobry cover tworzy nowy klimat w obrębie tej samej kompozycji. Therefore, I would like to present you a few examples of such modifications, które dla mnie funkcjonują jako zupełnie odrębne byty i często wolę ich słuchać zamiast oryginału. Głównie to będą przeróbki rockowe i metalowe, więc jeśli nie przepadacie za takimi klimatami, to macie ostatnią szansę na zamknięcie karty przeglądarki… Jeszcze tu jesteście? To jedziemy!

Personal Jesus na trzy sposoby

W 1990 roku Depeche Mode, zespół który naprawdę sporo namieszał w latach osiemdziesiątych na scenie muzyki popularnej, wrócił z utworem nietypowym dla siebie. Less electronics, więcej gitary w stylu southern rockowym. Według magazynu Rolling Stone jest to 368 piosenka w rankingu najważniejszych utworów wszech czasów, a w momencie wydania dotarła do 28 miejsca amerykańskiego billboardu. Oczywiście lata mijają i pojawiają się covery…

Zaczniemy od moim zdaniem najbliższego stylistycznie temu co przedstawili „depesze”, czyli wersja Marylina Mansona z 2004 year, która promowała składankę z jego największymi hitami. Why the closest stylistically? Bo momentami brzmi tak jakby po prostu dodano ostrzejsze gitary, bębny i reszta w sumie bardzo podobna. Z kolei w kontekście antychrystowego wizerunku artysty tekst nabrał zupełnie nowego znaczenia.

Another interpretation is Leo Moracchioli's version. A twelve-string guitar gives an interesting sound, do tego proste bębny w tle i chyba nawet bongosy. Brzmi to lżej niż oryginał, ale jednocześnie z takim amerykańskim zacięciem. Despite, że nagrywał to koleś mieszkający w Norwegii.

W 2002 year, na kilkaście miesięcy przed śmiercią Johnny Cash wydał własną wersję utworu Personal Jesus. I jest ona naprawdę potężna. Whenever, gdy jej słucham wywołuje u mnie ciarki. Cash's tired voice, specyficzne i smętne brzmienie gitary, a do tego tekst, który śpiewany właśnie przez niego nabiera głębi. Besides, I have an impression, że każda piosenka jaką coverował Cash stawała się jego własną. Tak jakby przychodził do artystów i mówił: “You have a nice song here, ale bardziej pasuje do mnie, excuse me. "

Since we're at Johnny Cash

I started the cover theme by JC, to należałoby go jeszcze chwilę pociągnąć. He even recorded his version of "Hurt", którą pierwotnie napisał Trent Reznor z Nine Inch Nails. I tu pojawiło się moje wielkie zaskoczenie, bo cover brzmi po prostu lepiej, harder. W pierwszej chwili miałem wrażenie, że to Reznor inspirował się wielkim amerykańskim artystą. But it was different.

The last modification according to Johnny, I want to present to you is "One", originally a U2 song. A beautiful ballad, która w wykonaniu Bono niesie w świat nadzieję, gdy w wykonaniu Casha jest niczym kazanie, którego mamy się słuchać i postępować według słów starego człowieka, który swoje już przeżył.

Zmiana klimatu z Tears for fears

Przejdźmy w trochę inne obszary muzyczne. Tears for Fears to grupa synthpopowa powstała w 1981 year. W jej skład wchodziło dwóch wokalistów i muzyków, Roland Orzabal i Curt Smith, którzy oprócz oryginalnych brzmień wyróżniali się naprawdę wszechstronnymi głosami. Są aktywni do dziś, ale największe sukcesy odnosili właśnie w latach osiemdziesiątych. Nie kojarzycie ich z nazwy? A po obejrzeniu tego klipu?

Teraz pewnie zapaliła Wam się lampka w głowach. To jeden z tych zespołów, które odeszły w cień i nie są tak często przypominane w różnych zestawieniach. Na szczęście są artyści, którzy chętnie sięgają po ich twórczość i przerabiają ją na swój styl. Tak jak chociażby Disturbed zrobił to z „Shout”, metal ...

… Lorde zmieniając klimat utworu „Everybody wants to rule the world” na bardziej posępny, heralds doom ...

… Or Gary Jules, który utwór w manierze lat 80′ przerobił na piosenkę pełną melancholii i nastrajającą do przemyśleń na temat współczesnego świata (tę wersję gracze mogą kojarzyć z reklamy Gears of War).

Korn bierze innych na warsztat

Jednym z coverów, which I like more than the original is ... (czekam na lecące w moją stronę cegły) interpretacja Another Brick in the Wall, which Korn created. It is darker, mocniejsza wokalnie niż to co stworzyli Gilmour z Watersem, a dzięki temu bardziej do mnie przemawia. Choć i do Pink Floyd mam ogromny szacunek.

The second modification is more of an idol song, czyli Metalliki we własnej stylistyce i formie, ale „One” zagrane z szarpanym kornowym basem naprawdę da się lubić. Poza tym Jonathan ma trochę większe możliwości wokalne niż Hetfield co w tym utworze w porównaniu do oryginału tylko się uwydatnia.

I jeszcze na deser

Praktycznie jeśli chodzi o Mushroomhead to podobają mi się chyba ze dwie ich piosenki. Licząc od razu ich cover największego przeboju Seala, or "Crazy". A neatly rearranged cover, no fireworks, ale dający drugie życie utworowi, który oryginalnie znalazł się na siódmym miejscu amerykańskiego Billboardu.

---

Jakie covery często goszczą na Waszych playlistach? Komentarze czekają na Wasze linki oraz spostrzeżenia. As I wrote, moje ulubione przeróbki to głównie wersje metalowo-rockowe, ale podejrzewam, że pewnie w innych gatunkach też może się sporo dziać i można znaleźć prawdziwe perełki.