To chyba najbardziej znana fraszka Jana Kochanowskiego. Stanowi ona wielką pochwałę lipy, drzewa pospolitego w polskim krajobrazie. Przyroda jest w tym prostym utworze źródłem poetyckiego natchnienia, piękna, drzewo zapewnia także w upalny dzień chłód, spokój, rzuca miły cień. Lipa okazuje się przyjazna nie tylko ludziom, jak cały świat przyrody w tym utworze, daje również schronienie ptakom, pszczoły zbierają nektar z jej kwiatów.
Lipa z fraszki Kochanowskiego jest świadoma swej wartości, mówi o tym, że gospodarz ceni ją bardzo wysoko. Mówi sama, bowiem poeta dokonał personifikacji drzewa, czyli przypisał mu cechy ludzkie. Dzięki takiemu zabiegowi lipa może wyrażać uczucia samego poety. Przede wszystkim jego zamiłowanie do spokojnego, dostatniego życia na wsi, pośród ukochanej przyrody, w poczuciu bezpieczeństwa.
