Najwyższą wartością w życiu człowieka zawsze pozostaje zdrowie – to przekonanie zostało w omawianej fraszce podkreślone z całą mocą. Zdrowie, do którego adresowany jest utwór, najczęściej doceniamy dopiero wtedy, gdy zaczynamy chorować. Od zdrowia nie ma niczego cenniejszego, człowiekowi choremu cały świat staje się niemiły, choćby zgromadził ogromne bogactwo, był młody, zajmował wysoką pozycję społeczną. Nic zatem dziwnego, że fraszka kończy się prośbą, by zdrowie zawsze panowało i w domu ubogim poety, było w nim najwspanialszym klejnotem, stanowiło niemożliwy do zastąpienia niczym innym fundament szczęścia.
