Anna German, od 1972 r. Anna Wiktoria German-Tucholska (ur. 14 lutego 1936 w Urgenczu, Uzbecka SRR (ZSRR), zm. 25/26sierpnia 1982 w Warszawie) -polska piosenkarka i kompozytorka, aktorka, z wykształcenia geolog. Śpiewała w siedmiu językach: po polsku oraz rosyjsku, a także w języku niemieckim, włoskim, hiszpańskim, angielskim oraz łacińskim.
Laureatka festiwali m.in. w Monte Carlo, Wiesbaden, Bratysławie, San Remo, Neapolu, Viareggio, Cannes, Ostendzie, Sopocie, Opolu, Kołobrzegu, Zielonej Górze. Dwukrotnie uznana za najpopularniejszą polską piosenkarkę wśród Polonii amerykańskiej (1966, 1969). Zdobywczyni złotej płyty za longplay Człowieczy los nagrany w 1970 roku.
Występowała w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Wielkiej Brytanii, Australii, Francji, Portugalii, Włoszech, na Węgrzech, w Mongolii,NRD, RFN, CSRS oraz ZSRR. Wydała płyty w języku polskim, rosyjskim i włoskim.
Biografia Anny German.
Ojcem Anny German był Eugen Hórmann (Eugeniusz German) (urodzony. 1910, zmarł. 1938), księgowy urodzony w Łodzi. Przodkowie od strony ojca pochodzili z Niemiec. Na przełomie XVIII i XIX w. osiedlili się na Ukrainie. W 1819 pradziadek Anny założył wieś Hoffnung (obecnie Olgino). Tam urodził się Friedrich Hórmann (Hermann). Studiował w Seminarium Ewangelickim w Łodzi. Tam ożenił się z Anną Balach i w 1910 przyszedł na świat jego syn Eugen. Po ukończeniu studiów wraz z rodziną wrócił na Ukrainę. W 1929 r. w wyniku represji został aresztowany i zesłany do obozu pracy. Eugen postanowił uciec z ZSRR przez Środkową Azję i Iran.
Matka, Irma German, secundo voto Berner z domu Martens (ur. 1909, zm. 30 stycznia 2007), wywodziła się z holenderskichmennonitów, zamieszkałych w Wielikokniażeskoje na Kubaniu, których do Rosji sprowadziła caryca Katarzyna II. Po wojnie przez wiele lat była wykładowcą języka niemieckiego na Akademii Rolniczej we Wrocławiu.
Babka Anny German przeniosła się z rodzinnego Kubania do Fergany w Uzbekistanie, jej córka Irma tam poznała swego męża. Uciekając przed NKWD przenieśli się do Urgencza, tam też urodziła się Anna. Potem rodzina przeniosła się do Taszkentu. W 1937 r. gdy Irma była po raz drugi w ciąży mąż został aresztowany pod zarzutem szpiegostwa i w 1938 r. rozstrzelany. Po aresztowaniu ojca zostały wysiedlone z Fergany i zesłane do Kirgistanu. W tym samym roku urodził się ich syn Fryderyk. Mając dwa lata brat Anny zmarł na szkarlatynę. W 1942 Irma wyszła ponownie za mąż, za Hermana Bernera. Rok później Herman, jako oficer Ludowego Wojska Polskiego zginął w Bitwie pod Lenino, o czym rodzina dowiedziała się znacznie później. W 1946 r. Irma German, jako żona Polaka, złożyła dokumenty repatriacyjne i razem z córką i matką wyjechały do Polski. Początkowo mieszkały w Nowej Rudzie. W 1949 r. przeprowadziły się do Wrocławia i zamieszkały przy ulicy Trzebnickiej. Anna uczęszczała do VIII Liceum Ogólnokształcącego im. Bolesława Krzywoustego we Wrocławia które ukończyła w 1955 r. W styczniu 1962 r. uzyskała tytuł magistra geologii na Uniwersytecie Wrocławskim na podstawie pracy magisterskiej „Zdjęcie geologiczne okolic Zatonia (Ustronie)”. Studia ukończyła z wyróżnieniem.
Kariera artystyczna Anny German.
Jako piosenkarka debiutowała w 1960 r. we wrocławskim Kalamburze. W 1963 roku wzięła udział w III Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie, gdzie zdobyła II nagrodę w dniu polskim za utwór „Tak mi z tym źle”. Natomiast w 1964 r. zdobyła drugą nagrodę na Festiwalu Piosenki w Opolu śpiewając piosenkę „Tańczące Eurydyki”. Następnie zdobyła dwie nagrody za „Tańczące Eurydyki” podczas Międzynarodowego Festiwalu Piosenki w Sopocie w 1964 r.: I (w dniu polskim) i III (w dniu międzynarodowym).
Podczas III Festiwalu Piosenki w Opolu w 1965 r. zdobyła I nagrodę za piosenkę „Zakwitnę różą”. W tym okresie spotkała przyszłego męża – Zbigniewa Tucholskiego. Została także zaproszona przez włoską firmę fonograficzną „Company Discografica Italiana” (CDI) do Włoch. W 1966 r. podpisała trzyletni kontrakt z CDI. W tym samym roku wystąpiła na scenie paryskiej Olimpii. W 1967 r. jako pierwsza i jedyna w historii polska artystka zaśpiewała na XVII Festiwalu w San Remo, a także jako pierwsza cudzoziemka na XV Festiwalu Piosenki Neapolitańskiej.
W 1967 r. wracając z koncertu we Włoszech, uległa wypadkowi samochodowemu na Autostradzie Słońca. Są jednak źródła, które podają inną wersję: „Początkowo Renato jechał drogą publiczną, bo oszczędzał na opłatach autostradowych. W końcu jednak wybrał autostradę. Wbrew jednak temu, co piszą biografowie Anny German, nie słynną Autostradę Słońca, czyli A-1, lecz A-14 z Rimini, która dopiero na północny zachód od Bolonii łączy się z A-1″. Powracała do zdrowia przez trzy lata. Podczas rekonwalescencji napisała książkę biograficzną pt. Wróć do Sorrento?, w której wspominała swoją karierę oraz pracę artystyczną we Włoszech. W 1968 r. otrzymała Nagrodę Komitetu ds. Radia i TV za wybitne osiągnięcia w dziedzinie polskiej piosenki popularyzowanej w radiu i telewizji.
Na scenę powróciła w 1970 r. Nagrała trzecią płytę po polsku pt. Człowieczy los. W czerwcu 1970 r. pojawiła się ponownie na Festiwalu Piosenki w Opolu. Zdobyła tam nagrodę za piosenkę „Człowieczy los” oraz „Być może”. W 1971 r., także na festiwalu w Opolu, otrzymała nagrodę publiczności za „Cztery karty”. W maju 1971 r. brała udział w gali podczas otwarcia katowickiego Spodka przy 12 tysięcznej publiczności. Również w 1971 r. otrzymała Nagrodę Miasta Warszawy za wybitne osiągnięcia w dziedzinie upowszechniania kultury.
23 marca 1972 r. zawarła związek małżeński ze Zbigniewem Tucholskim. Oboje byli członkami Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. 27 listopada 1975 r. urodził się ich syn Zbigniew. Z powodu macierzyństwa German na rok zawiesiła swoją działalność artystyczną.
W 1973 r. na Festiwalu Piosenki w Opolu otrzymała wyróżnienie za piosenkę „Ballada o niebie i ziemi”. W 1974 w związku z jubileuszem Polski Ludowej odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi. W 1978 r. na cześć pierwszego Polaka lecącego w kosmos, Mirosława Hermaszewskiego nagrała utwór pt. „W wielkiej kosmicznej rodzinie”. Artystka wielokrotnie występowała na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu, gdzie w 1979 r. zdobyła Złoty Pierścień za piosenkę „O czym Bałtyk opowiada” i Złoty Kord (honorową nagrodę tygodnika „Żołnierz Polski”) oraz na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze (ostatni raz w 1979 r.). Jej ostatnia polska płyta została zarejestrowana w 1979 r., a ostatnia w języku rosyjskim w 1980 r.
W 1980 za osiągnięcia artystyczne została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Za popularyzację polskiej piosenki w ZSRR otrzymała Honorową Odznakę TPPR (Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej).
W połowie lat 70. wykryto u niej chorobę nowotworową. Jesienią 1980 r. po powrocie z koncertów w Australii nastąpił nawrót choroby zdiagnozowanej jako mięsak kości. Będąc w zaawansowanym stadium choroby komponowała psalmy i pieśni poświęcone Bogu. Wykonywane utwory zapisywała na domowym magnetofonie. Po dwóch latach przegrała walkę z ciężką chorobą umierając nocą 25 na 26 sierpnia 1982 roku w warszawskim Szpitalu Klinicznym przy ulicy Szaserów. Pogrzeb Anny German odbył się 30 sierpnia 1982 r. Artystka została pochowana na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie (kw. 3, rząd 4. grób 8a); na tablicy nagrobnej umieszczono cytat z Psalmu 23: „Pan jest pasterzem moim”.
Typ głosu Anny German.
Cechy altu. Artystka w przeważającej większości śpiewała w zakresie tego głosu spełniając w pełni parametry wymagane dla tego zakresu, koncentrując się na utworach altowych, swobodnie sięgając do połowy oktawy małej, tylko sporadycznie akcentując obecność w oktawie dwukreślnej. Określenie typu głosu Anny German, jak u większości artystów estradowych jest trudne.
– CECHY SOPRANU. ZA KLASYFIKACJA DO TEGO GŁOSU PRZEMAWIA PRZEDE WSZYSTKIM TEMBR GŁOSU ANNY GERMAN JAK I WYKONAWSTWO KILKU ARII DOMENICO SCARLATTIEGO, POKAZUJĄCE SPÓJNOŚĆ BARWY GŁOSU ŚPIEWACZKI CO NAJMNIEJ DO POŁOWY OKTAWY DWUKREŚLNEJ, PREDESTYNUJĄCEJ DO WYKONAWSTWA MUZYKI BAROKOWEJ.
– CECHY KONTRALTU. ZA TEORETYCZNĄ KLASYFIKACJĄ DO TEGO GŁOSU PRZEMAWIA ROZLEGŁA SKALA, MOŻLIWOŚCI WOKALNE W DOLNYM REJESTRZE, KLAROWNOŚĆ GŁOSU (POSIADAJĄCEGO JEDNAK ZUPEŁNIE RÓŻNĄ OD KONTRALTU BARWĘ.
– CECHY MEZZOSOPRANU – NATURALNA SKALA ŚPIEWACZKI.
– ZDOLNOŚCI KOLORATUROWE. WYKONAWSTWO KLASYCZNE. CHOĆ ŚPIEWACZKA DYSPONOWAŁA PEWNĄ TECHNIKĄ WYMAGANĄ W MUZYCE KLASYCZNEJ POTRZEBNĄ DO ŚPIEWU KOLORATUROWEGO (W SENSIE TECHNIKI, A NIE SKALI) I REALIZOWAŁA KLASYCZNE UTWORY O DOŚĆ DUŻYM STOPNIU TRUDNOŚCI, TO JEDNAK NIE BYŁA ŚPIEWACZKA STRICTE KLASYCZNĄ, A MUZYKA KLASYCZNA STANOWIŁA BARDZIEJ MARGINES, UROZMAICENIE JEJ BOGATEGO REPERTUARU. W WYKONAWSTWIE KLASYCZNYM WIDAĆ JEDNAK GŁĘBSZE ZAANGAŻOWANIE, NIŻ U WIĘKSZOŚCI ARTYSTÓW STYLU CLASICAL CROSSOVER PRZEJAWIAJACE SIĘ MIEDZY INNYMI W DOBORZE AKOMPANIAMENTU (ZESPÓŁ MUZYKI DAWNEJ ZAMIAST UWSPÓŁCZEŚNIONYCH FORM).
