Jak odrzucony blok marmuru stał się najbardziej znanym posągiem na świecie.
Na początku XVI wieku Opera del Duomo – komitet urzędników odpowiedzialnych za dekorację i konserwację katedry we Florencji – miała w swoich rękach podstępny, niedokończony projekt. Dokument z 1501 roku mówi o masywnym, ledwie rozpoczętym posągu, “pewnym człowieku z marmuru, nazwanym Dawidem, źle wystruganym i położonym na plecach na dziedzińcu”. Kamień był pozostałością po długotrwałym projekcie dekoracyjnym: w 1408 roku komitet postanowił ozdobić linię dachu wokół kopuły katedry masywnymi posągami biblijnych proroków i postaci mitologicznych. Pierwsze dwa, ustawione na początku XV wieku, to posąg Jozuego wyrzeźbiony w terakocie przez Donatella i pomalowany na biało, aby wyglądał jak marmur, oraz posąg Herkulesa, wyrzeźbiony przez jednego z uczniów Donatella, Agostino di Duccio.
Posąg Dawida, biblijnego bohatera, który pokonał olbrzyma Goliata, został zamówiony w 1464 roku. Zlecenie to przypadło Agostino, a z kamieniołomów Carrara w Toskanii we Włoszech wydobyto na potrzeby projektu ogromną płytę marmuru. Z niewiadomych przyczyn Agostino porzucił projekt po wykonaniu niewielkiej ilości prac, głównie bruzd wokół nóg.
Inny rzeźbiarz, Antonio Rossellino, został zatrudniony, aby przejąć projekt w 1476 roku, ale wycofał się prawie natychmiast, powołując się na niską jakość marmuru (współczesne analizy naukowe marmuru potwierdziły, że jest on rzeczywiście miernej jakości). Pozostawiona bez rzeźbiarza, ale zbyt droga, by ją wyrzucić, masywna płyta przeleżała na słońcu przez ćwierć wieku.
Latem 1501 roku podjęto nowe starania, aby znaleźć rzeźbiarza, który mógłby dokończyć posąg. Wybrano 26-letniego rzeźbiarza Michała Anioła i dano mu dwa lata na dokończenie dzieła. Wczesnym rankiem 13 września 1501 roku młody artysta zabrał się do pracy nad płytą, wydobywając postać Dawida w cudownym procesie, który artysta i pisarz Giorgio Vasari opisze później jako “przywrócenie do życia tego, który był martwy”.
W 1504 roku, kiedy Michał Anioł kończył swoją pracę, florenccy urzędnicy doszli do wniosku, że posąg jest zbyt ciężki, aby umieścić go w przewidzianym miejscu na dachu katedry. Zebrał się komitet artystów, w tym Sandro Botticelli i Leonardo da Vinci, którzy zdecydowali, że posąg powinien zostać umieszczony przy wejściu do Palazzo Vecchio we Florencji. W 1873 roku posąg został przeniesiony do Galerii dell’Accademia we Florencji, a na jego miejscu postawiono replikę.
Istnieje kilka estetycznych aspektów posągu Dawida, które mogą być związane ze żmudnym procesem, w którym został zamówiony i stworzony. Postać, choć muskularna, jest smuklejsza od kulturystów, którzy są typowi dla innych dzieł Michała Anioła. Może to wynikać z faktu, że marmurowa płyta była wąska, ponieważ została wycięta z myślą o cieńszych posągach z epoki Donatella i Agostina. Brak tradycyjnych akcesoriów Dawida, miecza i odciętej głowy Goliata, może wynikać z tego, że nie było miejsca na wyrzeźbienie ich w bloku marmuru, a może dlatego, że byłyby one niewidoczne, gdy posąg zostałby umieszczony na dachu katedry. Podobnie nieproporcjonalnie duża prawa ręka Dawida i wyrazista twarz mogły zostać wyolbrzymione, aby zapewnić, że będą czytelne dla widzów na ziemi.
