Maciej z Miechowa uznawany jest za pioniera polskiej interny. Żył w latach 1457 – 1523.
Pochodził z prostej, chłopskiej rodziny, która zamieszkiwała we wsi pod Miechowem. Dzięki zainteresowaniu księdza proboszcza, który udzielał mu nauk, zdobył podstawy wiedzy ogólnej. To one właśnie dały początek karierze naukowej Macieja. Aż 8 razy piastował urząd rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.
Zapisał się na kartach historii jak polski Hipokretes.
To właśnie on wyniósł medycynę w naszym kraju na poziom, który standardem nie odbiegał od leczenia w innych europejskich krajach.
Jest pierwszym polskim lekarzem, który spisał swoją wiedzę i przekazał doświadczenie, które zdobył przez lata pracy z pacjentami.
Maciej z Miechowa zasługuje również na pamięć z uwagi na fakt, że jest on fundatorem II Katedry Medycyny Collegium Medicum w Krakowie. Wydarzenie to miało miejsce w roku 1505.
Jest autorem takich rozpraw jak Centra sezam pestem regimen accurantissimum (dotyczyła ona sposobów rozprzestrzeniania się chorób zakaźnych; został opublikowany w roku 1508) oraz Chronica Polonum, która była pierwszą wydaną drukiem historią naszego kraju z roku 1519. Napisał również Conservatio Santitatis. Traktował on o konieczności utrzymywania odpowiedniej higieny. Twierdził w nim, że konieczne jest należyte dbanie o własne ciało, tzn. należy się myć.
Maciej z Miechowa był pierwszą osobą, która zajęła się kwestią higieny, kiły i innych chorób zakaźnych w naszym kraju, a także wyniosła usługi medyczne na europejski poziom.
