Dewocja (czyli religijność na pokaz, pobożność manifestowana przy każdej okazji) niejednokrotnie była wykpiwana przez Kochanowskiego (pamiętajmy, że to okres odrodzenia, dopiero później, w latach baroku, kontrreformacji dewocja stała się niemal powszechną cechą różnych warstw polskiego społeczeństwa). Panna z tej fraszki buduje swój obraz jako osoby niemal świętej, a w rzeczywistości jest zakłamana, obłudna, chce być uważana za kogoś lepszego, niż naprawdę jest:
Jeśli nie grzeszysz, jako mi powiadasz,
Czego się, miła, tak często spowiadasz?
Można przypuszczać, że dewocyjne zachowania mają odwrócić uwagę od długiej listy grzechów, jakie popełniła i popełnia. Minęły stulecia, a polska dewocja jest wciąż żywa, nawet rozkwita.
