AA- Anonimowi Alkoholicy
Anonimowi Alkoholicy (AA) to międzynarodowe stowarzyszenie wzajemnej pomocy, którego celem jest umożliwienie swoim członkom „pozostania trzeźwym i pomagania innym alkoholikom w osiągnięciu trzeźwości ”. AA jest nieprofesjonalny, samowystarczalny i apolityczny. Jedynym warunkiem członkostwa jest chęć zaprzestania picia. Program zdrowienia AA jest przedstawiony w Dwunastu Krokach.
AA powstało w 1935 roku w Akron w stanie Ohio , kiedy jeden alkoholik, Bill Wilson, rozmawiał z innym alkoholikiem, Bobem Smithem, o naturze alkoholizmu i możliwym rozwiązaniu. Z pomocą innych wczesnych członków, książka Alkoholicy Anonimowi: Historia Jak Ponad Stu Mężczyzn wyszło z Alkoholizmu została napisana w 1939 roku. Jej tytuł stał się nazwą organizacji i obecnie jest zwykle określana jako „Wielka Księga ”. Pierwsze Dwanaście Tradycji AA zostało wprowadzonych w 1946 r., Aby pomóc wspólnocie być stabilną i zjednoczoną bez zaangażowania w „sprawy zewnętrzne” i wpływy.
Tradycje zalecają członkom zachowanie anonimowości w mediach publicznych, altruistyczną pomoc innym alkoholikom oraz unikanie przez grupy AA oficjalnych powiązań z innymi organizacjami. Odradzają także dogmaty i przymusowe hierarchie. Późniejsze wspólnoty, takie jak Anonimowi Narkomani , dostosowały Dwanaście Kroków i Dwanaście Tradycji do swoich głównych celów.
Od tego czasu członkostwo w AA rozprzestrzeniło się na skalę międzynarodową „w różnych kulturach wyznających różne przekonania i wartości”, w tym w obszarach geopolitycznych odpornych na ruchy oddolne. Szacuje się, że w 2016 r. Prawie dwa miliony ludzi na całym świecie było członkami AA.
W 2018 roku AA liczyło 2 087 840 członków i 120 300 grup AA na całym świecie.
Grupy AA są samowystarczalne i polegają na dobrowolnych darowiznach od członków na pokrycie wydatków.
Program AA wykracza poza powstrzymywanie się od alkoholu. Jej celem jest dokonanie dostatecznej zmiany w sposobie myślenia alkoholika, „aby doprowadzić do wyzdrowienia z alkoholizmu” poprzez „całkowitą zmianę psychiczną” lub duchowe przebudzenie. Duchowe przebudzenie ma być osiągnięte poprzez podjęcie Dwanaście Kroków, i trzeźwość jest wzmocniona poprzez wolontariat AA i regularnego uczęszczania na spotkanie AA lub kontaktu z członkami AA. Zachęcamy członków do znalezienia doświadczonego kolegi alkoholika, zwanego mentorem, który pomoże im zrozumieć i przestrzegać programu AA. Zaleca się, aby mentor miał doświadczenie na wszystkich dwunastu etapach, był tej samej płci i powstrzymał się od narzucania osobistych poglądów osobie. Zgodnie z zasadą terapii pomocniczej, sponsorzy w AA mogą odnosić korzyści z relacji z podopiecznymi, ponieważ „zachowania pomagające” korelują ze zwiększoną abstynencją i mniejszym prawdopodobieństwem upijania się.
Program AA jest spadkobiercą filozofii kontroświecenia. AA podziela pogląd, że akceptacja swoich wrodzonych ograniczeń ma kluczowe znaczenie dla znalezienia właściwego miejsca wśród innych ludzi i Boga. Takie idee są określane jako „kontroświecenie”, ponieważ są sprzeczne z ideałem oświecenia, zgodnie z którym ludzie mają zdolność uczynienia swojego życia i społeczeństw rajem na ziemi, używając własnej mocy i rozumu. Po ocenie literatury AA i obserwowaniu spotkań AA przez szesnaście miesięcy, socjologowie David R. Rudy i Arthur L. Greil stwierdzili, że aby członek AA zachował trzeźwość, niezbędny jest wysoki poziom zaangażowania. Zaangażowanie to jest ułatwione przez zmianę światopoglądu członka. Aby pomóc członkom pozostać trzeźwymi, argumentują, że AA musi zapewnić wszechogarniający światopogląd, tworząc i utrzymując atmosferę transcendencji w organizacji. Bycie wszechogarniającym ideologia AA kładzie nacisk na tolerancję, a nie na wąski światopogląd religijny, który może uczynić organizację niesmaczną dla potencjalnych członków, a tym samym ograniczyć jej skuteczność. Nacisk AA na duchową naturę programu jest jednak konieczny, aby zinstytucjonalizować poczucie transcendencji. Napięcie wynika z ryzyka, że konieczność transcendencji, jeśli zostanie potraktowana zbyt dosłownie, zagrozi wysiłkom AA zmierzającym do utrzymania szerokiego znaczenia. Ponieważ to napięcie jest integralną częścią AA, Rudy i Greil twierdzą, że AA najlepiej opisać jako organizację quasi-religijną.
Podczas pandemii COVID-19 wiele spotkań AA przeszło na spotkania online przy użyciu platform takich jak Zoom , Google Hangouts i telekonferencje. Niektórzy członkowie wyrazili obawy dotyczące anonimowości i bezpieczeństwa i podjęto odpowiednie kroki, w tym obecność „cyfrowych bramek” na niektórych spotkaniach online.
Spotkania AA to „sesje terapeutyczne prowadzone przez i dla alkoholików”. Zazwyczaj mają one charakter nieformalny i często obejmują dyskusje z dobrowolnymi darowiznami zbieranymi podczas spotkań. (Siódma tradycja AA zachęca grupy do samowystarczalności i rezygnacji z wkładu zewnętrznego). Lokalne katalogi AA wymieniają cotygodniowe spotkania. Te wymienione jako „zamknięte” są dostępne dla tych, którzy wyznają sobie „pragnienie zaprzestania picia”, co nie może być kwestionowane przez innego członka pod żadnym pozorem. Spotkania „otwarte” są dostępne dla każdego (osoby nie będące alkoholikami mogą uczestniczyć w charakterze obserwatorów). Na spotkaniach prelegentów, jeden lub więcej członków, którzy zwykle przychodzą ze spotkania w sąsiednim mieście, opowiada swoje historie. Na spotkaniach dwunastostopniowych grupa zazwyczaj dzieli się na podgrupy w zależności od tego, gdzie się znajduje w swoim programie i zaczyna pracę nad dwunastoma krokami przedstawionymi w programie. Oprócz tych trzech najczęściej spotykanych typów spotkań, istnieją również inne rodzaje spotkań dyskusyjnych, które zazwyczaj poświęcają najwięcej czasu na ogólną dyskusję.
Bardziej nieformalnie, członkostwo AA pomogło spopularyzować koncepcję choroby, jaką jest alkoholizm, która pojawiła się w XVIII wieku. Chociaż w AA zwykle unika się terminu „choroba”, zatwierdzona na konferencji w 1973 roku literatura mówi: „mieliśmy chorobę alkoholizmu”. Niezależnie od oficjalnych stanowisk, od momentu powstania AA, większość członków uważała alkoholizm za chorobę.
Wielka Księga AA nazywa alkoholizm „chorobą, którą pokonać może jedynie duchowe doświadczenie”. Ernest Kurtz mówi, że: „Książka Anonimowych Alkoholików najbliżej jest do definicji alkoholizmu”. Nieco rozbieżnie we wstępie do The Big Book, niebędący członkiem i wczesny dobroczyńca William Silkworth powiedział, że ci, którzy nie są w stanie ograniczyć swojego picia, cierpią na alergię. Przedstawiając postulat lekarza, AA powiedział: „Interesuje nas teoria lekarza, że mamy alergię na alkohol. Jako laików nasza opinia o jego zdrowiu może oczywiście niewiele znaczyć. Ale jako byli pijący problem możemy powiedzieć, że jego wyjaśnienie ma sens. Wyjaśnia wiele rzeczy, których inaczej nie możemy wyjaśnić ”. AA przyznał później, że „alkoholizm nie jest prawdziwą alergią, informują nas teraz eksperci”. Wilson wyjaśnił w 1960 r., Dlaczego AA powstrzymało się od używania terminu „choroba”:
My AA nigdy nie nazywaliśmy alkoholizmu chorobą, ponieważ technicznie rzecz biorąc, nie jest to jednostka chorobowa. Na przykład nie ma czegoś takiego jak choroba serca. Zamiast tego istnieje wiele oddzielnych dolegliwości serca lub ich kombinacji. Podobnie jest z alkoholizmem. Dlatego nie chcieliśmy się mylić z profesją lekarską, nazywając alkoholizm jednostką chorobową. Dlatego zawsze nazywaliśmy to chorobą lub dolegliwością – o wiele bezpieczniejszy termin, którego używamy.
Od tego czasu społeczności medyczne i naukowe ogólnie doszły do wniosku, że alkoholizm jest „chorobą uzależniającą” (znaną również jako zaburzenia związane z używaniem alkoholu , ciężkie, umiarkowane lub łagodne). Dziesięć kryteriów to: alkoholizm jest chorobą podstawową, która nie jest spowodowana innymi chorobami ani wadami osobowości lub charakteru; po drugie, gen uzależnienia jest częścią jego etiologii; po trzecie, alkoholizm ma przewidywalne objawy; po czwarte, postępuje i staje się bardziej dotkliwy nawet po długich okresach abstynencji; po piąte, jest chroniczne i nieuleczalne; po szóste, picie alkoholu lub używanie innych narkotyków utrzymuje się pomimo negatywnych konsekwencji i prób rzucenia palenia; po siódme, zmienia się chemia mózgu i funkcje nerwowe, więc alkohol jest postrzegany jako niezbędny do przeżycia; po ósme, powoduje uzależnienie fizyczne i zagrażające życiu wycofanie; po dziewiąte, jest to śmiertelna choroba; po dziesiąte, alkoholizm można leczyć i utrzymywać remisję.
Wiele spotkań AA odbywa się w ośrodkach leczenia. Przenoszenie przekazu AA do szpitali było tym, jak współzałożyciele AA najpierw pozostali trzeźwi. Odkryli oni wielką wartość w pracy z alkoholikami, którzy nadal cierpią, i nawet jeśli alkoholik, z którym pracowali, nie pozostał trzeźwy, to tak Bill Wilson napisał: “Doświadczenie praktyczne pokazuje, że nic tak nie zabezpieczy odporności na picie jak intensywna praca z innymi alkoholikami”. Bill Wilson odwiedził Towns Hospital w Nowym Jorku, próbując pomóc alkoholikom, którzy byli tam pacjentami w 1934 roku. W St. Thomas Hospital w Akron, Ohio, Smith pracował z jeszcze większą liczbą alkoholików. W 1939 roku nowojorski szpital psychiatryczny, Rockland State Hospital, był jedną z pierwszych instytucji, które dopuściły grupy szpitalne AA. Obsługa zakładów poprawczych i ośrodków leczenia była połączona do czasu, gdy w 1977 roku konferencja General Service Conference przegłosowała rozwiązanie Komitetu Instytucji i utworzyła dwie oddzielne komisje, jedną dla ośrodków leczenia, a drugą dla zakładów poprawczych.
