10 czerwca 1692 roku Bridget Bishop została pierwszą osobą, która została powieszona podczas procesów czarownic w Salem w Massachusetts Bay Colony.
W ciągu następnego roku powieszono 18 innych „czarownic”, a jeden mężczyzna został zmiażdżony pod ciężkimi kamieniami. Wszyscy skazani zostali później uniewinnieni, a nadużycia procesów pomogły zmienić amerykański system sądowy.
Procesy czarownic w Salem (czerwiec 1692 rok – maj 1693 rok), w historii Ameryki seria śledztw i prześladowań, które spowodowały powieszenie 19 skazanych „czarownic” i uwięzienie wielu innych podejrzanych w wiosce Salem w kolonii Massachusetts Bay (obecnie Danvers, Massachusetts).
Polowania na czarownice
Wydarzenia w Salem w 1692 roku były tylko jednym rozdziałem w długiej historii polowań na czarownice, które rozpoczęły się w Europie między 1300 a 1330 rokiem i zakończyły pod koniec XVIII wieku (ostatnia znana egzekucja za czary miała miejsce w Szwajcarii w 1782 roku). Procesy salemskie miały miejsce pod koniec sekwencji, po tym, jak osłabł zapał europejskiego polowania na czarownice, który osiągnął szczyt od lat 80. i 90. do lat 30. i 40. XX wieku. Około trzy czwarte tych europejskich polowań na czarownice miało miejsce w zachodnich Niemczech, Niderlandach, Francji, północnych Włoszech i Szwajcarii. Liczba procesów i egzekucji różniła się w zależności od czasu i miejsca, ale ogólnie uważa się, że w sumie około 110 000 osób zostało osądzonych za czary, a od 40 000 do 60 000 stracono.
„Polowania” były raczej próbą zidentyfikowania czarownic niż ściganiem osób, które już za nie uchodziły. Czarownice były uważane za wyznawczynie szatana, które przehandlowały swoje dusze za jego pomoc. Wierzono, że zatrudniają one demony do dokonywania magicznych czynów, że zmieniają się z postaci ludzkiej w zwierzęcą lub z jednej postaci ludzkiej w inną, że zwierzęta działają jako ich “znajome duchy” i że nocą przemieszczają się w powietrzu na tajne spotkania i orgie. Nie ma wątpliwości, że niektóre osoby oddawały cześć diabłu i próbowały uprawiać czary w szkodliwych intencjach. Jednak nikt nigdy nie ucieleśniał koncepcji “czarownicy”, jak to zostało wcześniej opisane.
Proces identyfikacji czarownic rozpoczął się od podejrzeń lub plotek. Pojawiły się oskarżenia, często przeradzające się w wyroki skazujące i egzekucje. Procesy czarownic z Salem i egzekucje miały miejsce w wyniku połączenia polityki kościelnej, waśni rodzinnych i rozhisteryzowanych dzieci, a wszystko to rozwijało się w próżni władzy politycznej.
Pod koniec XVII wieku istniały dwa Salem: tętniąca życiem, zorientowana na handel społeczność portowa w zatoce Massachusetts, znana jako Salem Town, która przekształciła się w nowoczesny Salem, oraz mniej więcej 16 km w głąb lądu, mniejsze, biedniejsze rolnictwo społeczność około 500 osób znana jako Salem Village. Sama wioska miała zauważalny podział społeczny, który został zaostrzony przez rywalizację między jej dwiema czołowymi rodzinami – dobrze sytuowanymi Porterami, którzy mieli silne powiązania z bogatymi kupcami z Salem Town, a Putnamowie, którzy dążyli do większej autonomii dla wioski i byli nosicielami sztandarów dla mniej zamożnych rodzin rolniczych. Kłótnie o własność były na porządku dziennym i szerzyły się spory.
W 1689 roku, dzięki wpływom Putnamów, Samuel Parris, kupiec z Bostonu przez Barbados, został pastorem wiejskiego kościoła kongregacjonalnego. Parris, którego studia teologiczne w Harvard College (obecnie Uniwersytet Harvarda) zostały przerwane zanim zdążył je ukończyć, był w trakcie zmiany kariery z biznesu na służbę. Sprowadził do Salem Village swoją żonę, trójkę dzieci, siostrzenicę i dwie niewolnice, które pochodziły z Barbadosu – mężczyznę Johna Indianę i kobietę Titubę. (Nie ma pewności co do relacji między niewolnicami i ich pochodzenia etnicznego. Niektórzy badacze uważają, że byli oni pochodzenia afrykańskiego, podczas gdy inni sądzą, że mogli być rdzennymi mieszkańcami Karaibów).
Parris sprytnie wynegocjował swój kontrakt z kongregacją, ale stosunkowo wcześnie zaczął starać się o większe wynagrodzenie, w tym prawo własności do plebanii, co nie spodobało się wielu członkom kongregacji. Ortodoksyjna purytańska teologia i kazania Parrisa również podzieliły kongregację, a podział ten stał się wyraźnie widoczny, gdy rutynowo nalegał, by osoby nie będące członkami kongregacji opuściły ją przed przyjęciem komunii. W procesie tym Salem podzieliło się na frakcje pro- i anty-Parrisowe.
Pasje i kontaminacje
Prawdopodobnie stymulowane przez opowieści voodoo opowiedziane im przez Titubę, córka Parrisa Betty (9 lat), jego siostrzenica Abigail Williams (11 lat) i ich przyjaciółka Ann Putnam, Jr. (około 12 lat), zaczęły oddawać się wróżbiarstwu. W styczniu 1692 r. coraz dziwniejsze zachowanie Betty i Abigail (opisane przez co najmniej jednego historyka jako młodociana przestępczość) zaczęło obejmować drgawki. Krzyczały, wydawały dziwne dźwięki, rzucały przedmiotami, wykrzywiały swoje ciała i skarżyły się na gryzienie i szczypanie.
Patrząc wstecz na perspektywę przedstawioną przez współczesną naukę, niektórzy uczeni spekulują, że dziwne zachowanie mogło wynikać z jakiejś kombinacji astmy, zapalenia mózgu, boreliozy, epilepsji, maltretowania dzieci, psychozy urojeniowej lub konwulsyjnego zatrucia – ostatniej choroby wywołanej przez jedzenie chleba lub płatków żytnich zakażonych sporyszem, co może wywoływać wymioty, duszenie, drgawki, halucynacje i uczucie pełzania po skórze. (halucynogenne LSD jest pochodną sporyszu) Biorąc pod uwagę późniejsze rozprzestrzenianie się dziwnego zachowania na inne dziewczęta i młode kobiety w społeczności oraz czas jego wystąpienia, te fizjologiczne i psychologiczne wyjaśnienia nie są jednak zbyt przekonujące. Litania od dziwnego zachowania odzwierciedlenie również, że dzieci rodziny Boston, która w 1688 roku były uważane były oczarowany, opis, które zostały dostarczone przez ministra kongregacjonalnego Cotton Mather w swojej książce Pamiętne Opatrzności, związane z czarami i opętaniami (1689), które mogły być znane dziewczętom w wiosce Salem. W lutym, nie mogąc medycznie wytłumaczyć swojego zachowania, miejscowy lekarz William Griggs, zrzucił winę na siły nadprzyrodzone. Na sugestię sąsiadki Tituba upiekła „ciasto wiedźmy” (z moczu ofiar), aby spróbować wytropić nadprzyrodzonego sprawcę choroby dziewcząt. Chociaż nie udzielił odpowiedzi, jego pieczenie oburzyło Parrisa, który uznał to za akt bluźnierczy.
Trzy czarownice
Pod presją Parris, aby zidentyfikować swojego dręczyciela, Betty i Abigail twierdziły, że zostały zaczarowane przez Tituba i dwóch innych marginalizowanych członków społeczności, z których żaden nie uczęszczał regularnie do kościoła: Sarah Good , irytująca żebraczka, i Sarah Osborn (również pisana Osborne), starsza, przykuta do łóżka kobieta, która była pogardzana za swoje romantyczne zaangażowanie ze sługą kontraktowym. 1 marca dwaj sędziowie z Salem Town, John Hathorne i Jonathan Corwin, udali się do wioski, aby przeprowadzić publiczne śledztwo. Zarówno Good, jak i Osborn protestowali przeciwko własnej niewinności, chociaż Good oskarżył Osborna. Początkowo Tituba również twierdziła, że jest bez winy, ale po tym, jak była wielokrotnie nękana (i niewątpliwie przestraszona ze względu na jej bezbronność jako niewolnica), powiedziała sędziom to, co najwyraźniej chcieli usłyszeć – że odwiedził ją diabeł i zawarła z nim układ. W ciągu trzech dni żywych świadectw opisała spotkania ze zwierzęcymi chowańcami Szatana i wysokim, ciemnowłosym mężczyzną z Bostonu, który wezwał ją do podpisania księgi diabła, w której widziała imiona Good i Osborn wraz z siedmioma innymi, których nie potrafiła przeczytać.
Sędziowie mieli wtedy nie tylko przyznanie się do winy, ale także to, co uznali za dowód obecności większej liczby czarownic w społeczności, i wybuchła histeria. Inne dziewczęta i młode kobiety zaczęły odczuwać drgawki, między innymi Ann Putnam, Jr .; jej mama; jej kuzynka Mary Walcott; i sługa Putnamów, Mercy Lewis. Co ważne, te, które zaczęły identyfikować jako inne czarownice, nie były już tylko outsiderami i wyrzutkami, ale raczej uczciwymi członkami społeczności, poczynając od Rebecca Nurse , dojrzała kobieta o pewnym znaczeniu. W miarę upływu tygodni wielu oskarżonych okazało się wrogami Putnams i członkowie rodziny Putnamów oraz teściowie staliby się oskarżycielami w dziesiątkach przypadków.
27 maja 1692 roku, po tygodniach nieformalnych przesłuchań, którym towarzyszyły aresztowania, Sir William Phips (pisany również jako Phipps), gubernator kolonii Massachusetts Bay, wstawił się za nimi i nakazał zwołanie oficjalnego sądu Oyer (“do wysłuchania”) i Terminer (“do rozstrzygania”) w mieście Salem. Sąd składał się z siedmiu sędziów, a przewodniczył mu William Stoughton, porucznik gubernatora kolonii. Oskarżeni byli zmuszeni bronić się bez pomocy obrońcy. Najbardziej obciążające dla nich było dopuszczenie “dowodów spektralnych” – to znaczy twierdzeń ofiar, że widziały i były atakowane (szczypane, gryzione, wykrzywiane) przez widma oskarżonych, których postacie szatan rzekomo przybierał, by czynić swoje zło. Nawet gdy oskarżeni zeznawali na ławie przysięgłych, oskarżające ich dziewczęta i młode kobiety wiły się, jęczały i bełkotały na galerii, zdając się dostarczać dowodów demonicznej obecności widm. Tym, które się przyznały – lub tym, które się przyznały i wskazały inne czarownice – oszczędzono zemsty sądu, dzięki purytańskiemu przekonaniu, że otrzymają karę od Boga. Tych, którzy upierali się przy swojej niewinności, spotkał surowszy los, stając się męczennikami własnego poczucia sprawiedliwości. Wielu członków społeczności, którzy postrzegali rozgrywające się wydarzenia jako parodię, pozostało niemych, bojąc się, że za zgłaszanie sprzeciwu wobec postępowania zostaną ukarani oskarżeniem o czary.
2 czerwca Bridget Bishop – oskarżona o czary i uznana za niewinną około 12 lat wcześniej – była pierwszą z oskarżonych, która została skazana. 10 czerwca została powieszona na tak zwanym Wzgórzu Szubienicznym w Salem Village. 19 lipca powieszono jeszcze pięć innych skazanych osób, w tym Nurse i Good (ta ostatnia zareagowała na swój wyrok, mówiąc, że nie jest czarownicą tak samo jak sędzia nie jest czarodziejem). George Burroughs, który służył jako pastor w Salem Village w latach 1680-1683, został wezwany ze swojego nowego domu w Maine i oskarżony o bycie prowodyrem czarownic. On również został skazany i wraz z czterema innymi powieszony 19 sierpnia. Gdy stał na szubienicy, doskonale odmówił Modlitwę Pańską – coś, czego nie uważano za zdolną do tego czarownicę – co wzbudziło wątpliwości co do jego winy u niektórych obecnych, ale ich protesty zostały odrzucone, zwłaszcza przez Mathera, który był obecny na sali. (Rola Mathera w procesach w ogóle była złożona, gdyż w różnych momentach wydawał się on zarówno aprobować, jak i kwestionować aspekty postępowania). 22 września powieszono osiem kolejnych skazanych osób, w tym Marthę Corey, której ośmioletniego męża Gilesa, po oskarżeniu o czary i odmowie przyznania się do winy, poddano peine forte et dure (“mocnej i ciężkiej karze”) i ciskano pod ciężkimi kamieniami przez dwa dni, aż zmarł.
Wraz z postępem procesu oskarżenia rozprzestrzeniały się na osoby z innych społeczności, między innymi z Beverly, Malden, Gloucester, Andover, Lynn, Marblehead, Charlestown i Bostonu. 3 października ojciec Cottona Mathera, Increase Mather, wpływowy pastor i prezydent Harvardu, potępił wykorzystanie dowodów widmowych i opowiedział się za bezpośrednimi oskarżeniami:
Diabeł nigdy nie pomaga ludziom robić nadprzyrodzone rzeczy niepożądane. Gdy więc takie rzeczy zostaną poświadczone przeciwko oskarżonemu nie przez widma, które są diabłami w postaci osób żywych lub umarłych, lecz przez prawdziwych mężczyzn lub kobiety, którym można dać wiarę, jest to wystarczającym dowodem, że taki ktoś ma taką rozmowę i korespondencję z diabłem, że on lub ona, kimkolwiek są, powinni być wytępieni spośród ludzi. Mimo to dodam: Lepiej, żeby dziesięć podejrzanych czarownic uciekło, niż żeby jedna niewinna osoba miała być skazana.
29 października, kiedy oskarżenia o czary rozszerzyły się na jego własną żonę, gubernator Phips ponownie wkroczył do akcji, nakazując wstrzymanie obrad Court of Oyer and Terminer. Na ich miejsce powołał Superior Court of Judicature, który został poinstruowany, by nie dopuszczać dowodów w postaci widm. Procesy wznowiono w styczniu i lutym, ale z 56 oskarżonych osób tylko 3 zostały skazane, a w maju 1693 roku, kiedy procesy dobiegały końca, Phips ułaskawił je wraz ze wszystkimi przetrzymywanymi w areszcie. Dziewiętnaście osób zostało powieszonych, a kolejnych pięć (nie licząc Gilesa Coreya) zmarło w areszcie.
Następstwa i spuścizna
W następnych latach wiele osób biorących udział w procesach pokutowało, zarówno indywidualnie, jak i instytucjonalnie. W styczniu 1697 roku Sąd Generalny Massachusetts ogłosił dzień postu i kontemplacji w związku z tragedią, która wynikła z procesów. W tym samym miesiącu Samuel Sewall, jeden z sędziów, publicznie przyznał się do błędu i winy w postępowaniu. W 1702 roku Sąd uznał, że procesy były bezprawne. W 1706 roku Ann Putnam, Jr. przeprosiła za swoją rolę oskarżycielki. Dwadzieścia dwie z 33 osób, które zostały skazane, zostały uniewinnione w 1711 roku przez stan Massachusetts, który wypłacił również około 600 funtów rodzinom ofiar. W 1957 r. stan Massachusetts oficjalnie przeprosił za procesy. Jednak dopiero w 2001 roku 11 ostatnich skazanych zostało całkowicie oczyszczonych z zarzutów.
Nadużycia związane z procesami czarownic w Salem przyczyniły się do zmian w procedurach sądowych w USA, odgrywając rolę w powstaniu gwarancji prawa do reprezentacji prawnej, prawa do krzyżowego przesłuchania oskarżyciela i domniemania niewinności, a nie winy. Procesy w Salem i polowanie na czarownice jako metafory prześladowania grup mniejszościowych pozostały potężnymi symbolami w XX i XXI wieku, w dużej mierze dzięki wykorzystaniu przez dramaturga Arthura Millera w filmie “Tygiel” (1953) wydarzeń i osób z 1692 roku jako alegorycznych podstaw dla antykomunistycznej rozprawy prowadzonej przez senatora Josepha McCarthy’ego w czasie “czerwonego strachu” w latach 50.
