Historia powstania Tadż Mahal to również opowieść o wielkiej miłości. Młoda perska księżniczka Arjmand Banu, poślubiła władcę Szahdżahana. Zakochany mężczyzna nadał jej imię Mumtaz Mahal. Księżniczka była bardzo piękną, pełną wdzięku kobietą z silną osobowością. Urodziła aż 14 dzieci, jednak połowa z nich zmarła niedługo po porodzie. Będąc w ciąży z ostatnim dzieckiem pojechała z mężem na wyprawę prawdopodobnie z zazdrości o niego. Niestety nie przeżyła porodu i zmarła. Według jednych z przekazów władca obiecał Mumtaz Mahal przed śmiercią, że więcej się nie ożeni, otoczy opieką ich wspólne dzieci i wybuduje dla zmarłej mauzoleum. Zrozpaczony władca zabrał się do budowania dopiero rok po śmierci małżonki. Wybrał miejsce nad Jamuną i tam wybudował gigantyczny grobowiec. Do budowy wykorzystano takie materiały jak: marmur, złoto, szmaragdy i półszlachetne kamienie. We wnętrzu świątyni mieszczą się cenotafy czyli symboliczne sarkofagi zakochanych. Trumnę księżniczki wykonano z czystego złota, a król dodatkowo rozkazał ją obsypać perłami i diamentami.
Po śmierci Szahdżahana i po zakończeniu panowania dynastii Wielkich Mogołów mauzoleum zaczęło popadać w ruinę. Renowację podjęto na początku XX wieku.
W 2007 roku budowla została wpisana na listę siedmiu nowych cudów świata.
Tadż Mahal, nie bez przyczyny nazwany jest świątynią miłości. O niesamowitym uczuciu władców świadczy historia powstania tego gmachu.
Dlaczego powstał Tadż Mahal
