„Wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną” jest filmem pełnym nieszablonowych i wyraziście zarysowanych postaci. Bohaterowie są swoistymi nośnikami pewnych ludzkich cech osobowościowych, które na potrzeby ekranizacji zostały wyolbrzymione, nieco przerysowane. Dzięki temu film nabiera określonej stylistyki artystycznej, a dodatkowo jest swoistym komentarzem do otaczającej nas rzeczywistości.
Pierwszoplanową postacią, która jest prawdziwym deus ex machina w „Wojnie polsko-ruskiej”, jest Andrzej Robakowski, znany na osiedlu jako Silny. Przydomek naszego bohatera nie bierze się znikąd. W okolicy znany jest jako jest jako pewny siebie mięśniak, widz niejednokrotnie może odnieść wrażenie, że to właśnie on jest potencjalnym „królem osiedla”. Wygląd zewnętrzny już w pewien sposób określa jego status: dość postawny młody mężczyzna o pokaźnych bicepsach, ogolony zupełnie na łyso, pozbawił się nawet brwi i rzęs i oczywiście charakterystyczny dresik jako strój obowiązkowy na każdy dzień. Silny w filmie obcuje przez większość swego czasu z kobietami, wobec niektórych niejednokrotnie ma niedwuznaczne plany. Zazwyczaj jednak, z różnych przyczyn od niego niezależnych, jego próby bliższego kontaktu nie ziszczają się. Nie przebiera w słowach, język, jakim się posługuje pełen jest niewybrednych określeń. Właściwie trudno stwierdzić, czym zajmuje się na co dzień, bowiem ani nie pracuje, ani nie chodzi do szkoły. Ma około 26 lat. Raczej spędza swój czas na oddawaniu się przyjemnościom, ochoczo używając środków odurzających, tudzież wdając się niekiedy w bójki. Silny w swych poglądach reprezentuje raczej antyglobalistyczne podejście: nie znosi Zachodu i postępującej amerykanizacji. Z dużą dozą sceptycyzmu odnosi się również do naszych wschodnich sąsiadów, których Silny nazywa Ruskimi jednocześnie obwiniając o wszelkiego rodzaju zmiany na gorsze.
Jest to jedna strona osobowości Silnego. Nie można jednak poprzestać na określeniu go jedynie jako bezmózgiego dresiarza. Silny często próbuje rozstrzygać różnego rodzaju problemy egzystencjalne, zastanawia się nad swoim miejscem w życiu, chociaż jego tryb myślowy wskazuje na pewną infantylność. Doskonale rozumie się z poznaną pewnej nocy na moście Andżelą, która jego w osobie znajduje swojego powiernika. Silnego można poniekąd nazwać również romantykiem. Nieszczęśliwie zakochany w Magdzie, która odrzuca go próbując uzyskać względu u bogatszego amanta, Lewego. Jest o nią wręcz chorobliwie zazdrosny, ale to właśnie z tą dziewczyną chciałby być, może nawet na dłużej.
Spoglądając na postać Silnego, jako na fikcyjnego bohatera, bezwzględnie przyznać należy, że postać jest skonstruowana niezwykle konsekwentnie. Dodatkowo to właśnie na przykładzie jego reakcji odczytujemy świat ukazany w filmie. Pojawiająca się epizodycznie Dorota Masłowska w roli policjantki uświadamia Silnemu, że… jest on tylko postacią filmową. W tym momencie postać z nieco groteskowej nabiera wręcz cech tragicznych. Okazuje się, że świat w którym przyszło mu egzystować jest tylko planem filmowym, a on sam – być może nie istnieje. To wzbudza w nim totalną niepewność i zagubienie. Reakcją na to swoiste objawienie jest – dosłowne – walenie głową w mur. Po tym incydencie Silny trafia do szpitala i umiera. Po śmierci trafia do programu talk show, w którym cała zgromadzona publiczność oczekuje od Silnego sensacyjnych opowieści. A on, biedak, siedzi w garniturze w blasku reflektorów i znów jest zagubiony.
Postać Silnego może więc być odbierana niejako na dwóch płaszczyznach: z jednej strony jako typowego napakowanego dresiarza, z drugiej zaś – nieco zagubionego w świecie mieszkańca blokowych osiedli, który nie bardzo ma perspektywy na osiągnięcie czegokolwiek w życiu. W filmie w tą rolę wcielił się Borys Szyc i przyznać należy, że zrobił to nad wyraz wyraziście i autentycznie. Szczególne uznanie należy się aktorowi za to, że nie spłaszczył postaci, lecz wydobył z niej również pozytywne i interesujące aspekty. I zrobił to niezwykle zręcznie, lekko i humorystycznie.
