PSY – TO NAJLEPSI PRZYJACIELE- NIE ZDRADZĄ, NIE ZAWIODĄ, A NAUCZĄ I POMOGĄ WIELE
Dogoterapia to metoda terapeutyczna, wspomagająca rozwój ruchowy i umysłowy dziecka poprzez bezpośredni kontakt ze zwierzętami (w tym przypadku psem lub psami). Celem tej terapii jest zniwelowanie blokady lęków przed zwierzętami oraz ludźmi, wyciszenie zachowań agresywnych, orientowanie się w schemacie ciała.
Podczas zabawy z psem, wzmacniana jest u dziecka opiekuńczość oraz poczucie odpowiedzialności. Uczy się ono panować nad własnymi emocjami a jednocześnie jest intensywnie stymulowane i psychicznie pobudzane przez kontakt z psem. Została ona zapoczątkowana w 1964r. przez amerykańskiego psychologa Borysa Levisiona. Na podstawie obserwacji stwierdził on, że dzieciom dotkniętym autyzmem mającym problem z nawiązaniem kontaktów międzyludzkich, z większą łatwością przychodzi budowa więzi ze swoimi psami.
Można wyróżnić dwie podstawowe formy prowadzenia zajęć dogoterapeutycznych:
“Spotykamy się i bawimy”. Polega, to na naturalnych relacjach pomiędzy uczestnikami grupy dogoterapeutycznej a psami. Psy są dotykane, głaskane, wykonują polecenia, mają bezpośredni kontakt z ludźmi. Tego typu zajęcia są prowadzone przede wszystkim w domach dziecka, domach opieki, szpitalach. Głównym ich zadaniem jest kontakt emocjonalny ze zwierzęciem, jego wpływ na samopoczucie człowieka. Ma on na celu dostarczenie uczestnikom grupy jak najwięcej radości i satysfakcji z obcowania z psem.
Dogoterapia, której celem jest konkretna pomoc przy leczeniu określonych schorzeń. W takich sytuacjach program spotkania jest ustalany z terapeutą, lekarzem, albo rehabilitantem. Określa się wtedy zakres czynności wykonywanych przez psa, które mają się bezpośrednio przyczynić do wspomagania leczenia danego schorzenia. Czynności, te mają formę zabawy i rekreacji. Do powszechnie stosowanych należą:
Wydawanie psu różnorodnych poleceń. Taka zabawa rozwija słownictwo i motywuje dziecko do mówienia.
Karmienie psów suchą karmą. Pacjent bierze do ręki karmę, przywołuje psa i tak utrzymuje rękę, aby pies mógł zjeść pokarm. Ma, to szczególne znaczenie u osób z przykurczami dłoni, zarówno dzieci jak i ludzi starszych. Jeśli występuje problem ze swobodnym rozprostowaniem palców, pies pomaga wyegzekwować ten ruch swoim nosem i pyskiem. Inną formą jest rzucanie karmy, które ma na celu rehabilitację ręki i wytrenowanie precyzji ruchu.
Chodzenie z psem na smyczy. Szczególnie dla dzieci, które nie robią tego, na co dzień jest to wielkie przeżycie. Wykonując, tę czynność są tak zaaferowane, że zapominają o własnych ograniczeniach, które często hamują ich aktywność. Ma to też znaczenie u osób starszych, które czasami trudno zachęcić do ruchu.
Zajęcia z dogoterapii wpływają na:
zwiększenie poczucia bezpieczeństwa;
wyzwalają potrzebę spontanicznej komunikacji;
zmniejszają nadwrażliwość na bodźce dotykowe;
uaktywniają w poszczególnych sferach;
ułatwiają nawiązanie kontaktu z obcą osobą;
rozwijanie funkcji poznawczych;
rozwijanie myślenia przyczynowo- skutkowego;
wydłużanie czasu koncentracji uwag;
zniwelowanie blokady lęków przed zwierzętami;
działanie na receptory – wzrok, słuch, dotyk;
rozwijanie funkcji opiekuńczych;
poszerzenie zakresu ruchu;
wzmocnienie równowagi;
nabywanie umiejętności związanych z karmieniem i higieną psa;
opanowanie prostych elementów tresury, dających dziecku poczucie własnej wartości;
