Faraon

Faraonem nazywano władcę starożytnego Egiptu. Już tego określenia używano w XVI wieku przed naszą erą. Wtedy to można było mówić, że w Egipcie rządy przejęła XVIII dynastia. Królowie, którzy panowali w Egipcie Górnym, odznaczali się symbolem wysokiej, białej korony. Natomiast królowie panujący w Egipcie Dolnym, swój symbol władzy pokazywali jako niską koronę w kolorze czerwonym. W chwili zjednoczenia tych dwóch krain, król nosił koronę zwaną Pszent, która była połączeniem koloru czerwonego i białego.

Wtedy wierzono w wielobóstwo, Dlatego każdy faraon był chroniony przez bóstwa miast Nechen. W tym mieście czczono Nechbet. Natomiast drugim świętym miastem było Buto. W tym mieście czczono Uadżyt, która była wcielona w postać kobry. Faraon na symbol swojej władzy miał jeszcze inne atrybuty oprócz korony. Wśród nich znajdowała się również korona zwana atef, a także chusta nemes, która była wykonana w paski. Natomiast w dłoniach trzymał laskę pasterką, którą nazywaną heką, a także bicz o nazwie nechaha.

W rozumieniu Starożytnych Egipcjan, faraon był bogiem, który panował tutaj na ziemi. Uznawany był za pośrednika pomiędzy panteonem, a poddanymi, czyli pośrednikiem między bóstwem z niebios a zwykłymi ludźmi. Pierwszy faraon, który objął panowanie nad Egiptem nazywał się Re. Jednym z najbardziej znanych faraonów był miedzy innymi Ramzes II.