Jest to opowiastka tak uporczywie obecna w domach, w których są małe dzieci, że większość z nas wierzy w nią nawet wtedy, gdy wie, że jest nieprawdziwa, czyż nie?
Przesąd ten głosi, że bociany biorą dzieci z bagien, strumieni, jaskiń i innych podobnych miejsc, w których przebywają dusze jeszcze nie narodzonych, a potem przynoszą je do ich domów.
Już wiele wieków temu zaobserwowano, że bocian jest stworzeniem rodzinnym. Arystoteles w roku 330 p.n.e. doprowadził do tego, że w Grecji zabicie bociana stało się przestępstwem. Rzymianie uchwalili „bocianie prawo” (łac. lex ciconaria), które zobowiązywało dzieci do opieki nad starymi, będącymi w potrzebie rodzicami.
W mitologii Rzymian bocian był ptakiem poświęconym bogini Wenus. Fakt, że para bocianów zbudowała gniazdo na dachu czyjegoś domu, był uważany za błogosławieństwo tej bogini i obietnicę trwałej miłości.
Ludzie obserwujący bociany wiedzą, że bocian co roku wraca, żeby w tym samym miejscu zbudować gniazdo, a przesądni obserwatorzy bocianów wiedzą, że przynosi to szczęście.
Mówi się także, że kiedy bocian przelatuje nad domem, to wkrótce urodzi się tam dziecko.
Jest to opowiastka tak uporczywie obecna w domach, w których są małe dzieci, że większość z nas wierzy w nią nawet wtedy, gdy wie, że jest nieprawdziwa, czyż nie?
